Albinowscy

Juliusz Fryderyk Albinowski (1856-1929), ojciec inż. Bronisława Albinowskiego, był doktorem prawa. Jednak po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim wybrał karierę wojskową w austriackiej armii, w której dosłużył się stopnia generała audytora. W 1883 r. ożenił się z Bronisławą Liskowacką, z którą doczekał się syna i dwóch córek. Cała trójka była niezwykle zdolna i dobrze wykształcona. W czasie I wojny światowej Albinowski walczył na froncie rosyjskim i włoskim w szeregach armii austriackiej. Od 1914 r. piastował stanowisko komendanta szkoły podchorążych w Krakowie. W 1919 r. został przyjęty do Wojska Polskiego, na początku lat 20. został przeniesiony w stan spoczynku i mianowany na generała dywizji. Na stałe zamieszkał we Lwowie, gdzie zmarł w 1929 r. Pochowany został na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim.

Matka właściciela Bełku Bronisława Albinowska (1863-1953) z Liskowackich była poczytną autorką książek kucharskich i poradników gospodarskich oraz licznych artykułów prasowych omawiających kwestie między innymi ekonomicznego prowadzenia gospodarstwa domowego czy wychowania dzieci. W związku z tym uczestniczyła w różnorodnych wystawach i ekspozycjach na terenie ówczesnego państwa austriackiego, co odnotowywała lokalna prasa. Za swoją działalność była także wielokrotnie nagradzana, w tym odznaczeniami państwowymi. Zaś „Dom oszczędny” stał się pozycją wręcz kultową.

Młodsza z sióstr Zofia Albinowska-Minkiewiczowa (1886 - 1971) była artystką i malarką związaną ze środowiskiem lwowskim. Jej główny motyw malarski stanowiły kameralne kompozycje przedstawiające martwe natury, zwłaszcza kwiaty i stylowe wnętrza. Wyszła za mąż za Witolda Minkiewicza, profesora architektury i rektora Politechniki Lwowskiej. Kształciła się w Wiedniu i w Paryżu, gdzie zaprzyjaźniła się ze znaną portrecistką i przedstawicielką modernizmu Olgą Boznańską, która udzielała jej licznych wskazówek artystycznych. Uwielbiała podróżować między innymi do Anglii, Belgii, Holandii i Włoch. W 1912 r. powróciła do Lwowa, gdzie przez wiele lat pełniła funkcję prezesa Związku Artystów Polskich we Lwowie. Swoje prace wystawiała na wielu krajowych i zagranicznych wystawach między innymi w Pradze, Paryżu i Nowym Jorku.

Najstarsza córka Albinowskich Józefa Chania (1881-1962) została doktorem medycyny. Wyszła za mąż za Józefa Chanię, także lekarza, którego poznała podczas jednej z jego wizyt u jej ojca. Po ślubie młodzi mieszkali między innymi w Kołomyji, gdzie jej mąż otrzymał przydział wojskowy. Po I wojnie światowej Józef otworzył we Lwowie prywatny gabinet radiologiczny i wykładał na Uniwersytecie Lwowskim. Z kolei Józefa rozpoczęła studia rolnicze planując zakup majątku ziemskiego. W międzyczasie wspomogła finansowo swego brata w czasach kryzysu gospodarczego udzielając mu pożyczki. W wyniku pomówień rodzina zdecydowała się zmienić nazwisko na Dębicki. Po wojnie Józefa pracowała w sanatorium przeciwgruźliczym Wysoka Łąka koło Kowar (powiat Jelenia Góra)

Opracowała: Anna Grabowska-Rogus